Instalacja i rury PCV do basenu

Basenowy system złączek PVC-U?

W instalacjach basenowych stosuje się twardy, nieplastyfikowany polichlorek winylu, czyli PVC-U. W porównaniu z tworzywami stosowanymi w domowej hydraulice ma kilka przewag: jest odporny na agresywną chemię basenową, nie koroduje i dobrze znosi kontakt z wodą o zmiennym pH. Zakres pracy instalacji PVC-U w basenach to typowo 0–40°C, co idealnie pokrywa się z warunkami pracy większości basenów prywatnych i publicznych. Ciekawostką jest to, że próby „oszczędzania” na materiałach – np. stosowanie rur z ocynku lub przypadkowych mosiężnych złączek – kończą się często pojawieniem się metalicznego nalotu w niecce, przebarwieniami folii i awariami pomp. Alternatywy, takie jak PE, są dopuszczalne, ale z uwagi na mniejszą wygodę montażu stosuje się je raczej sporadycznie.

Armatura basenowa

Z punktu widzenia użytkownika najważniejsze są dwa parametry: średnica rury i klasa ciśnieniowa. W typowych instalacjach przydomowych przyjmuje się średnice 50 mm jako standard – przy poprawnym prowadzeniu przewodów daje to odpowiedni przepływ bez nadmiernych strat ciśnienia. Przy większych odległościach między maszynownią a niecką (powyżej ~20 m w jedną stronę) lub przy większych basenach warto rozważyć średnicę 63 mm, szczególnie w odcinkach ssących, co wyraźnie obniża opory i hałas.

Klasy ciśnieniowe PN6, PN10 i PN16 różnią się dopuszczalnym ciśnieniem roboczym przy 20°C – im wyższy PN, tym większa rezerwa bezpieczeństwa. W praktyce PN10 w zupełności wystarcza do większości prywatnych basenów. PN16 stosujemy na większych instalacjach i przy obiegach z pompami wyższej mocy.

Łączenie elementów instalacji basenowej

Najczęstsze problemy klientów to mikrowycieki na połączeniach, zbyt duże spadki ciśnienia (pompa „nie daje rady”, filtry szybko się zapychają) oraz hałas hydrauliczny. Rozwiązania są zaskakująco proste, jeśli trzymać się kilku zasad. Po pierwsze – połączenia klejone wykonuje się wyłącznie na idealnie czystych, odtłuszczonych powierzchniach, z użyciem dedykowanych czyścików do PCV/ABS i klejów o parametrach dopasowanych do średnicy rur. Po drugie – trzeba planować trasę rurociągów tak, aby ograniczać liczbę ostrych kolan 90°; każde takie kolano to dodatkowy opór i potencjalne miejsce gromadzenia się zanieczyszczeń. W wielu przypadkach wystarczy zastąpić je dwoma kolanami 45° albo odpowiednio ułożyć rurociąg, aby system „oddychał” hydraulicznie. Po trzecie – przy przejściach na metal obowiązkowo stosuje się przejściówki PVC–brąz lub PVC–stal nierdzewna, co eliminuje ryzyko korozji i zjedzenia gwintów.

FAQ